memorial Luc LANNOO

In memoriam: Luc Lannoo (1939-2025)

De Belgische drafsport heeft afscheid moeten nemen van een van haar dierbaren. Luc Lannoo is op 85-jarige leeftijd overleden. In onze sport was hij niet alleen een succesvolle driver. Hij zorgde er ook voor dat zijn hele familie de liefde voor de paarden en de sport tot vandaag de dag nog steeds in hun hart draagt. Als we de naam van Luc Lannoo horen, dan zijn het vooral de drafliefhebbers met tonnen ervaring die meteen de link leggen met de man die in de jaren ’70 van de vorige eeuw zo veel belangrijke successen behaalde. De amateurdrivers die ook kunnen schitteren in de grote Belgische klassiekers zijn op één hand te tellen. Maar Luc Lannoo is er een van. Met toppaarden als Ann Williams en Isis Williams kon hij zich meten met de internationale top. Met Isis Williams won Luc Lannoo in 1976 zowel de Grote Prijs Talpe in Kuurne als de Grote Prijs Lamot (= de huidige GP van de Stad Waregem) op Waregem Koerse. Twee jaar later zou hij die stunt met deze topmerrie nog eens overdoen aan de Gaverbeek. Het paard Isis Williams was een vedette in de tweede helft van de jaren ’70. Haar driver werd alom gerespecteerd. Luc Lannoo had immers toen al drie Belgische kampioenstitels bij de amateurdrivers behaald. Ook was hij in 1967 Europees kampioen geworden van de FEGAT. Dit gebeurde op de renbaan van Kuurne met het paard Ann Williams, die andere grote kampioene die met Luc Lannoo geassocieerd wordt. Met haar kon hij in Gelsenkirchen ook het Europees Kampioenschap bij de 5-jarigen winnen. Tussen pakweg 1965 en 1980 was de naam van Luc Lannoo heel vaak terug te vinden in belangrijke koersen. Zijn deelnames aan verschillende amateurkampioenschappen in binnen- en buitenland stonden heel vaak garant voor mooie successen. Met paarden als Vite Williams en Carinus Lincoln vormde hij een perfecte tandem. Over de landsgrenzen heen was hij een graag geziene gast. De koersen en de resultaten waren sportief interessant. Maar nog belangrijker, ze zorgden voor heel wat mooie vriendschappen die zelfs voor altijd bleven verder leven. Waardevolle vrienden en belangrijke familieleden. Ze vormden de rode draad in het leven van Luc Lannoo. En wie Lannoo zegt, kan in onze sport aan heel veel mensen denken. En vaak is er ook een opmerkelijke link doorheen de families. Als zoon van Antoon Lannoo en Alice Vandermeulen was Luc afkomstig uit Oostrozebeke. Daar groeide hij op op de boerderij die zowel akkerbouw als melkvee had. De passie van de renpaarden was al aanwezig. Als 16-jarige kwam Luc al aan de start in wedstrijden in Waregem, Harelbeke, Oostende en Sterrebeek. En op de renbaan zag hij niet alleen de liefde voor de paarden. Hij maakte er ook kennis met Godelieve Martens, dochter van August Martens die al even passioneel als de Lannoo-familie met drafpaarden bezig was. In 1965 trouwden ze met elkaar en vestigden ze zich in Hansbeke. Samen kregen ze vijf kinderen die allemaal met de drafsport of in de paardenwereld zouden terechtkomen. Het voederbedrijf Lannoo-Martens werd steeds meer en meer uitgebreid en mag tot op vandaag de dag als Equilannoo nog steeds geassocieerd worden met familie. In dat voederbedrijf was Luc de harde werker. Hij werd op commercieel gebied ideaal aangevuld door zijn echtgenote. En dat haar vader, August Martens, een neus had voor goeie paarden zorgde voor een samenwerking die uitgroeide tot de gekende mooie successen. Want het was August die in de jaren ’30 enkele paarden had gekocht met Amerikaanse origine. Eén ervan was Mary Williams. Zij zou in 1950 Ketty Williams op de wereld zetten. Deze merrie zou de moeder worden van Ann Williams en via dochter Vite Williams de grootmoeder zijn van de illustere Isis Williams. De Williams-dravers werden een begrip in ons land en om als kind op te groeien in een wereld met zo veel paarden om je heen, is het haast onmogelijk deze microbe niet over te nemen. Maar in het leven van Luc Lannoo kwam ook het noodlot heel vroeg aankloppen. Zijn vrouw Godelieve werd in 1992 ongeneeslijk ziek en een jaar later stierf ze op 53-jarige leeftijd. Het was voor iedereen een moeilijke en emotionele tijd, maar het leven moest verder gaan en de verbondenheid van alle kinderen zorgde voor een opbouwende evolutie. Ook bij Luc zelf, want na de dood van zijn vrouw heeft Luc met Agnes Martens uit Bellem een nieuwe vrouw leren kennen. Samen zouden ze hun nieuwe levensfase met een gelukkig gevoel kunnen verderzetten. De kinderen van Luc raakten in hun leven nooit meer van die paardenmicrobe verlost. De drie broers Lieven, Bart en Christ zijn vele jaren later nog steeds allemaal gekende namen in onze sport. Alle drie kwamen ze als amateurdriver in koers. Ondertussen is Lieven Lannoo voorzitter van de koersmaatschappij Waregem Draaft. Hij is nog steeds de drijvende kracht achter Equilannoo en fokt samen met enkele vrienden op een bescheiden manier enkele paarden. Bart is nog steeds verbonden met het voederbedrijf. Christ kan de gekende gele kleuren met blauwe mouwen en rode schuine band nog vaak laten opmerken op de renbaan. Hoe treffend was het trouwens voor vader Luc dat zijn zoon Christ 24 jaar na Lucs laatste zege op Waregem Koerse met Rose de Beaulieu ook kon winnen op de iconische grote dag van Waregem? Maar ook de twee dochters van Luc hebben de paardenmicrobe te pakken. Leen bleef in Hansbeke om de paardenspeciaalzaak verder uit te bouwen en is eveneens de levenspartner van Ingbert Dierickx die als driver-trainer regelmatig op onze drafbanen actief is. Mieke was de vierde telg die enkele keren in koers reed. Zij is ondertussen een succesvol paardenfluisteraar en dit na een intensieve opleiding bij Pat Parelli. Nu moeten we afscheid nemen van Luc. Voor zijn familie is het een gemis als vader, opa, geliefde… Voor de drafliefhebbers is het een afscheid vanop een grotere afstand. Maar met een groot gevoel van respect. Respect voor een man die passioneel met de sport bezig was. Die zijn tijd ver vooruit was. In stijl. In werkwijze. In voeding. Zijn verbondenheid aan de drafpaarden is iets wat voor altijd zal bijblijven. Tot eind vorig jaar was het zelfs nog zijn dagelijkse gewoonte om de paarden thuis te voederen. Hij was er fier op, dat hij Gently de Muze als jong veulen op die manier heeft zien opgroeien. Hij was de grootste supporter van zijn vijf kinderen die het virus van de familie allemaal in de aderen hebben stromen. Ook enkele kleinkinderen hebben de passie van de familie in zich. Op die manier kan een mooie familietraditie verder blijven leven. Daar mogen we Luc heel dankbaar voor zijn.

Meer